Carmien Michels over het Watlab

Wat voor plek is het Watlab eigenlijk? Waarom is het de moeite om je hiervoor aan te melden? Ik ging erover in gesprek met bedenker en coördinator van het Watlab, Carmien Michels. We hadden het over een warm groepsgevoel, het delen van goede tandartsen, en het ontdekken van andere werelden.

Door Lora De Baeremaeker

Hoe is het idee voor het Watlab ontstaan?

Ik ging wel vaker naar coworking plekken, ik vond dat altijd een leuk concept. Het was alleen zo dat je op zulke plekken samen zit met mensen die niet direct artistiek werken. In de Veerman had je wel het ‘schrijverskot’, maar vanwege de pandemie zaten Dimitri (Bontenakel, schrijver en Watlab-resident) en ik daar meestal alleen. Het leek me fijn om zo’n soort plek te hebben, maar dan met een heleboel literaire makers, waar creatieve energie vrijuit kon stromen. Het idee was dan ook dat de plek vanuit de makers zou groeien. Ik hoorde rond bij collega’s en er was behoorlijk veel animo. Want er zijn natuurlijk ook heel wat schrijvers die prima gedijen in hun eigen schrijfkamer thuis. Wat ik voor ogen had was dan ook méér dan een schrijfplek, de ontmoeting met andere makers en ideeën was minstens even belangrijk. Uiteindelijk ben ik bij VONK & Zonen terechtgekomen, en zijn we samen aan de slag gegaan.

Voldoet het Watlab nu aan de verwachtingen die je toen had?

Het groepsgevoel is veel warmer dan ik me op voorhand had ingebeeld. Je spendeert best veel tijd samen, en je werkt naast elkaar aan je projecten, waardoor er sterke connecties ontstaan. Je voelt ook dat het Watlab structuur biedt aan mensen, en hoe belangrijk dat kan zijn. Dat had ik op voorhand anders ingeschat, mijn eerste idee had een sterke anarchistische kant. Ik merk dat de organisatorische ondersteuning en de structuren die ontstaan zijn, zoals een maandelijkse mail, of de maandelijkse intervisieavonden, goed werken voor de residenten. Die intervisieavonden had ik op voorhand niet ingepland, die zijn echt op vraag van de residenten ontstaan. We stonden sowieso open voor de noden van de groep, en de vraag kwam om naast publieke momenten ook momenten te voorzien waarbij we met z’n allen kunnen samenkomen, om elkaar beter te leren kennen.

Waarom is het voor jou belangrijk om in het Watlab te kunnen schrijven?

Het zit ‘m in kleine dingen, zoals nu net voor dit interview. Ik was een kortverhaal aan het bekijken waar ik redactie op had gekregen van verschillende lezers, waarmee ik het niet altijd eens was. Met detailvragen kon ik terecht bij een andere Watlabber, die veel redactionele ervaring heeft. Het voelt veilig te weten dat we elkaar als groep kunnen helpen en bijstaan. Ook de momenten waarop je niet aan het schrijven bent vind ik bijzonder waardevol. Wanneer we samen gaan lunchen bijvoorbeeld, dan vertel je even gemakkelijk over je leven als over je schrijven. Je weet ook waar iedereen mee bezig is, en je ziet elkaars processen, je blijft op de hoogte van elkaars levens. Dat is een continuïteit die je mist als je thuis werkt en verder geen job met vaste collega’s hebt.

Wat geeft de context van de Blikfabriek voor het Watlab?

Heel veel. Want hoe gezellig het ook is aangekleed, de plek waar we schrijven blijft natuurlijk een bureauruimte. Dat is goed voor de focus, maar wat een plezier om even naar buiten te kunnen gaan en een fabuleuze architectuur te zien die je verbeelding prikkelt, kleine wandeling te maken door het bosje achterin, of door de hallen waar vaak bizarre kunst te zien is, en je te laten inspireren door ongedefinieerde objecten. Je komt hier ook heel wat verschillende mensen tegen: muzikanten, houtbewerkers, beeldende kunstenaars, bierbrouwers, glasblazers, … Het is een mix van mensen en disciplines, en een hele fijne plek om te zijn.