woensdag 20 december 2017
De Standaard

Eén bladzij omgeslagen en je boek is uit
lang en gelukkig lezen hadden we je graag gewenstbeginnend met verhalen van een eerste kersten knuistjes die naar vlekken kaarslicht grijpenen dan de lente, zomer, nog een zomertot je je opricht zonder handen als een koningde wereld balancerend aan je voetjeshet coolste jochie van de peutertuin.Maar onder ijzig ziekenhuislamplichtben je geboren met een hart dat klappertandtje ouders ver van huis, jij ongeteld, uitgekwartierd,geen tijd gekregen voor een hashtag om de wereldte vertellen over ieder kind dat in je leeft:ik ben Omran, ik ben Julie, ik ben Aylan, ik ben Melissa,ik ben De Kleine Thomas uit de vondelingenschuif, ik benhet kindje Jezus dat versmacht onder een berg geschenkpapier.
Verkruimelt in een land ver weg van hier je mamavan verdriet? Gaat elke spadesteek je papa door het hart?Zal volgend jaar rond deze tijd een ander broertjein jouw sokjes slapen? Het zal je naam zijndie je in je laatste uren kreeg, die hen verbindtmet deze stad, dit lapje grond dat zij alleen vermoedenen waarop wij staan als een reserveteam. Vrees niet,we zullen op de uitkijk blijven, schaapjes tellen tot je slaapt.