VONK&ZONENPRODUCTIES 
GEDICHTENKRANS // FLEURS DE FUNERAILLES
Een gedicht voor wie overleed tijdens de coronacrisis
Bent u een naaste verloren door het coronavirus? En bent u op zoek naar een gedicht om afscheid te nemen of als eerbetoon? Dan kunt u een gedicht aanvragen. Op basis van de informatie die u doorgeeft, schrijft een dichter een persoonlijk gedicht.
Hoe een gedicht aanvragen?
Stuur een e-mail naar info@vonkenzonen.be. Geef kort wat informatie, de datum van de uitvaartplechtigheid, uw woonplaats en contactgegevens (telefoon + mailadres)
VONK & Zonen bezorgt uw aanvraag aan de deelnemende dichters. Per provincie is er een groepje samengesteld, waarvan dan één dichter de taak op zich neemt.
De dichter neemt eventueel nog contact op met iemand van de nabestaanden voor bijkomende informatie over de overledene.
Binnen de 5 dagen krijgt u het gedicht per e-mail door de dichter toegestuurd (of indien gewenst vroeger, bijv. vóór de plechtigheid in intieme kring).
U mag het gedicht vrij gebruiken, hoe en waar u dat wenst.
Voor publicatie van het gedicht op deze webpagina en de pagina van Gedichtenkrans wordt eerst uw toestemming gevraagd.
Het is gratis.
Wil u het gedicht ook laten vertalen naar een andere taal? Dat kan. Dankzij Passa Porta kunnen professionele vertalers worden ingeschakeld om de gedichten te vertalen naar andere moedertalen. Zo kan iedereen in België, ongeacht taal of afkomst, een laatste eerbetoon in de eigen taal krijgen.
Bent u zoek naar een persoonlijk (uitvaart)gedicht in het Frans? Lees hier meer over de aanvraagprocedure en de deelnemende dichters aan ‘FLEURS DE FUNERAILLES’.
Op de website van Dichter des Vaderlands vindt u ook enkele algemene (uitvaart)gedichten, die vrij te gebruiken zijn.
Welke dichters doen mee? Bart Aertgeerts, Yella Arnouts, Amina Belorf, Yousra Benfquih, Paul Bogaert, Frank de Crits, Alain Delmotte, Paul Demets, Lieve Desmet, Lotte Dodion, Charles Ducal, Jan Ducheyne, Max Greyson, Luuk Gruwez, Peter Holvoet-Hanssen, Astrid Haerens, Maarten Inghels, Hilde Keteleer, Mustafa Kör, Ruth Lasters, Peter Mangel Schots, Sylvie Marie, Philip Meersman, Sarah Michaux, Carmien Michels, Elvis Peeters, Roel Richelieu van Londersele, Aya Sabi, Nerkiz Sahin, Bart Stouten, Peter Theunynck, Charlotte Van den Broeck, Michaël Vandebril, Lies Van Gasse, Maud Vanhauwaert, Geert van Istendael en Stijn Vranken.
Gedichtenkrans
Lees hier alle gedichten:
Klik op het pop-up pijltje rechts om door de galerij met gedichten om te bladeren.
Op maandag 30 maart 2020 overleed R. in Gent. Ze was amper twaalf. Daarmee is ze het jongste bekende Covid-19 slachtoffertje ter wereld.
HERADEM, voor R. Als vissen in een kom draaien we rondin de kamer. De dagen glijden van ons af.Dagen waarmee niets valt aan te vangen. Dagen van verteverlangen, dagen die ijlen als kinderstemmengeurend naar gras buitelend ons onderdompelendin al dat blauw dat nooit vreemder helder was. We verbergen ons in handschoenen,respecteren de karretjesregel. Rakenonze gezichten zo weinig mogelijk aan. Onze handen hunkeren naar huiden wassen. Want water is adem.Als hengels hangen de gordijnen stil in de zon. We verlaten de kamer, komen snel terug.De kat zit ons onschuldig aan te staren.Iets glimt en spartelt naast de kom. Heradem, roepen we, heradem. Maar het snakt,wentelt zich, gekromd. De hele kamerdraait zich rond jou, om en om. Paul Demets
Paul Demets
In memoriam de heer H. V. geboren in Waregem op 6 april 1941 en overleden in Kortrijk op 29 maart 2020 aan de gevolgen van het coronavirus COVID-19.
DE KUNST VAN DE BOOM Alsof het gister was, zit ik weer rillend te zingenin mijn flinterige hemd van zinnen, exactals toen een pukkelprins nog puberde in mij,behept met een te talrijk ik, nog niet doorkneed in grillen en usances van de laatste snik.Ik zat te dromen in je klas, begluurde door het raamde olmen. Je sprak: 'De kunst van de boom is het blad.'Ik kon nog toveren: eens zou ik mij te voorschijn schrijven. Al had de schemering de kamer nog niet ingepalmd,je hield naast mij de lamp, wees mij de weg tot inhet diepste van mijn moedertaal opdat ik in haarniet verdwalen zou. En hoezeer wees je mij steeds op het magnifieke nutteloze dat je soms toch bijmoet lichten hoewel het ook vanzelf al straalt.−Een halve eeuw later. Nog steeds moet ik mijzelftevoorschijn schrijven. Je ademloosheid doet mij happen naar lucht. Er kwamen rovers in je aan.Zij namen bezit van je taal en je bestaan,in deze roofzuchtigste van alle lentes, waarinvoor jou geen blad meer groeit noch valt. Luuk Gruwez
Mijnheer/mevrouw RV werd geboren op 1 mei 1933 en overleed in RVT Sint-Jozef in Wetteren op 1 april 2020 aan de ziekte COVID-19.
BLOEMLOOS Voor R.V., Waar zingen lentebloemen nuwe je verleggen zonder kleine groet,je met geen zacht gebaar bereiken? Waar jubelen de bloemennu je, weg bij wie je liefhebt,een laatste keer beweegt.Daar ga je, achterwaarts het leven in,
zonder voetbal, maar met Frans chanson
en koloniale waren.
Dit is misschien een lastig stuk,
maar laat ons vanop afstand toch
eens aaien dan, die haren, want
zelfs in deze symptoomloze wereld
moet bewogen worden
wat ons bewogen heeft.
Waar blijven al die bloemen nuje ligt te rusten, langeren langzamer dan een leven,waar botten toch de knoppennu de kamerdeur lastig sluiten wij in verre hokjesonhandig blijven reiken? Waar zingen onze bloemen nuniemand ze op jouw ogen legt? Lies Van Gasse
Mijnheer R. M. V. werd geboren op 14/07/1932 en overleed in Woonzorgcentrum Sint-Jozef in Sint-Gillis-Waas-Sint-Pauwels op 26/03/2020 aan de ziekte COVID-19 +. Hij was een fervent tuinier met een immens familiehart, en een bouwer in alle betekenissen van het woord.
SOM voor R.M.V., Een hoofdrekenaartelt eeuwig op, nooit af, Pepe.Jouw som is nooit voltooid.Jij zit nu immer aan het tafelhoofd omringd doorons. En zij, Bobon, schept soep uit van werkelijk al je tuingroenten die teruggroeien bij elkedauw: petetten, bonen, zuurstek, kool‘Geef mij het ‘ooit’ eens door,’ vraagt zij aan ons,haar kroost. Waarmee zij dan haar soep en ook de jouwezout én zoet met blikken vol van zachtstvoorbij en ach! en och! en trouw. Een oerdegelijk gisterenis met voortdurendetederheid omboord, nauwgezet, met blinde zoom. Dan weer, Pepe, zie ik je ronddwalen in al die huizen die je hebtgebouwd, Bobon achter je aan, die soms verandert ineen steunmuur, als je je te snel naar haaromdraait, op een totehopend. Soms rusten jullie ginds uit op de randvan een pas geplaatste badkuip, die lijkt op die waarin julliekleinkinders wastenmet vingers rimpelroze. Er rest jullie alleen nog taal nudie uit al onze voornamen bestaat. Maar alles krijgen jullieermee gezegd. Alles. Ook dat het tijd is,er huiswaarts moet gekeerd, jouw zelfde groentenandermaal moeten gerooid, gestoofd, de soep opnieuwgekruid met ‘ooit’ dat smaakt naar al het mooiedat je zei en deed, Pepe, zoveel dat je nooit opgeteld raakt,een hoofdsom in ons blijft, die al lang klopt, zo juist is,maar toch door-loopt. Door. Ruth Lasters
Mevrouw JVS werd geboren op 25 januari 1929 en overleed in WZC Molenkouter te Wichelen op 2 april 2020 aan de ziekte COVID-19. Ze had zes zussen en een broer, zes kleinkinderen en zes achterkleinkinderen.
OF WE NOG IETS WILDEN DRINKEN VOOR JVS, Een uur na het korte afscheidis ze ingeslapen voor altijd. Een levensblije mens als zijdie we teruggeven aan de aarde.Een lieve sterke mens als zijwie het noodlot niet spaarde. Een moederkloek als zijdie vier keer baarde.Een oma van zes als zijdie alle klussen klaarde, die elk jaar als Pasen kwamhen weer mee naar zee nam.Een oma Jet van bijna zevendie genoot van het leven, graag samen met hen lachte,die pannenkoeken bakteen “Te Brussel” declameerde,hen goede grappen leerde. Een kantklossende vrouw als zijdie naaide voor de hele bende.Een sterke vrouw als zijdie nog steeds hun namen kende. Een sociale mens als zijdie drankjes schonk voor het bezoek.Een hunkerende mens als zij,naar genegenheid op zoek. Een uur na het harde afscheidis ze ingeslapen voor altijd. Dag oma Jet, wij maken nu kraaltjesbomenen nemen je mee in onze liefste dromen. Hilde Keteleer
Mevrouw M.D.V. werd geboren op 20 juli 1934 en overleed in het ziekenhuis AZ Glorieux te Ronse op 30 maart 2020 aan de ziekte COVID-19.
BEGIN voor M.D.V., één was jij, hij twee, je schonker hem vier, zij jullie acht en wieweet welk getal er daarna wacht. zo loopt de liefde, het leven, zo werkt'ga en vermenigvuldig u', maar nuzo blijkt, gaat ook de dood. je werd gevonden. je hebt het nooitvoluit beseft, dat lijkt ons een troosten troost scheelt maar een o van trots wat jij nog het liefste was. zelfs tijdensons laatste praatje achter glas blonk je, glanslag in je ogen, we waren je mooiste zicht. je as zullen we nu strooien, daarwaar hij met wie het begon al jaren rust,in het perkje op zijn graf, je past erprecies. elke zomer zal je bij hem bloeien,weelderig, zaailingen zullen waaien,een margriet als jij trekt goed haar plan. Sylvie Marie
Mevrouw S.V. werd geboren op 20 juni 1943 en overleed in WZC Vincenthove in Roeselare op 28 maart 2020 aan de ziekte COVID-19. Ze was een graag geziene leerkracht en een geliefde moeder. Ze hield van tekenen en schilderen.
SCHILDERIJ voor S.V., Er was een zon van geel,een zee van groen, een hemel blauw. Er was een feest van licht, een kusvan tulpen en een bos van warme armen. Je schilderde met alle kleuren van je hartin de lokalen van je lach. Daar paste niemand beter in dan wij.Je belegde ons met bladgoud en signeerde: zij die luistert.We kaderden je in om voor altijd te blijven. Maar dan begon de verf te schilderen met jou,de kleuren werkten de penselen tegen.Loodwit veroverde terrein,het sneeuwde heel je wereld dicht.En wij, wij werden uitgegomdtot jij niet meer in ons kon wonen. Toen op een dag omarmen werd verbodenen elke ademtocht kon doden, ben jij veranderd in een zon van geeleen zee van groen, een hemel blauw. Wie schildert nu nog armen om ons heen?Wie leert de tulpen hoe ze kussen moeten? Peter Theunynck
Mijnheer B.V. geboren te Lommel op 3 januari 1940 en overleden te Pelt op 3 april 2020 aan de ziekte COVID-19+. Hij was een wijze man die hield van toneel, vertellen, tuinieren en op tijd en stond een warme knuffel.
EEN STER DIE STERFT voor B.V., je bent vertrokken van je heerlijke plekje gronddaar waar die molen stonden je je allerliefste vondje bent plots heengegaan – je eeuwverwisseld met eeuwigheiden toch ben je nog hier: je liefdeje lach en je verhalenhebben ons aangeraakt – dieperdan we denkensoms was je een tuinwaarin we konden oogstensoms bleef je stil als een rotswaarop we konden bouwensoms veranderde je in een bos waarin we konden schuilen soms klonk je warm als een mondharmonicadie onze vreugde vierdesoms zag jij meer dan wij zagenkonden we zien door jouw heldere ogenen nu je bent vertrokken zullen we dat lichtin ons hart bewaren zoals een ster die sterfthoog boven ons blijft stralen Michaël Vandebril
Mijnheer A.K. werd geboren op 24 mei 1939 en overleed in WZC Edouard Remy te Leuven op 2 april 2020 aan de ziekte COVID-19.Er zijn noch familieleden, noch bekenden. Het betreft een Eenzame Uitvaart. De sociaal werkster en een verzorgende van WZC Rémy stonden mij te woord.
Brief zonder venster Voor A.K, Toen was er nog een hond die kwispeldenet vóór mijn komst en aan de voordeur was er tijd. ’s Avonds boog men zich nog om de pen in het hart te dopen. Ik was de bode die onder zijn petfluitend de ronde uit zijn benen reedop eigen spierkracht Kerst brachten van lief tot lief de zacht toegelikte brief. Tot ik van dorp en liefde losop een verdieping werd verzorgd. Gisteren was er nog de laatste toegewijde hand - hoe hij in plastic weendeen ik boven het masker in twee glazen ogen keek - ze lieten me gaan terug naar Assent. Daar loopt straks nog wel een katbij nacht over de strooiweide, dan huis ik weerin de bloesems en dwarrel neer in mijn vertrouwde straten. Lieve Desmet
De heer R.V. werd in 1933 geboren en stierf op woensdag 1 april in het stedelijk ziekenhuis te Wetteren waar hij vier dagen eerder dringend werd opgenomen. De heer R.V. had enkele jaren geleden een beroerte gekregen en kon niet meer spreken. Hij stierf in aanwezigheid van zijn zoon. Zijn kleindochter is longarts in het UZ Gent en aldaar samen met haar 6 collega-longartsen actief in de COVID COHORTE, waar ze op volle toeren draait. Haar grootvader heeft ze dus tot haar eigen droefheid niet zelf kunnen verzorgen.
NIEMANDS VRIEND Voor R.V., 1. Je beschikte enkel over een ziekbed om er alleen in te moeten zijn. Je had alleen jezelf om van iedereen afscheid te kunnen nemen - hoezeer je zoon ook aanwezig was. Nog voor je laatste woorden er waren, was je al sprakeloos: je hield ze helemaal verzwegen. Daarom dat niemand ze hoorde: je had er al te weinig adem voor en de dood had haast. Ja, de dood had haast. Het moest vlug. Hij had het druk: er werd die dag wel erg veel op hem beroep gedaan, die niemands vriend. 2. Al de tijd die je kleindochter als dokter aan anderen gaf: met die tijd kon ze je niet helen, met die tijd moest ze anderen genezen. Met haar longen op intensieve zorgen kon ze je niet aan adem helpen. Ze was in de weer met de wereld - die liet haar niet los, die hield haar voor zich. Ze klom, ze klom zich onvermoeid, met moed naar anderen toe. Bereiken kon ze je niet meer. 3. Er is geen tijd om te treuren. We hebben haast: de dood is ons anders te vlug af. Je werd een stip in een statistiek. Droefheid werd uitgesteld. Waar je nu ook bent, je bent er niet langer. We hadden je nog veel te zeggen, vooral wat niet te zeggen valt. We hadden je nog willen horen: je laatste woorden die je niet sprak, die ons ontbreken, die we zullen missen - op die zullen we hopen. Alain Delmotte
Mevrouw C. N. overleed op 79-jarige leeftijd. Ze was enorm geliefd door haar man, kinderen en kleinkinderen. Ze hield van dansen en muziek. Ze was een grote fan van onder meer Will Tura. Dit gedicht is daarom - voor wie het graag hoort - óók een lied (op de melodie van ‘Ik ben zo eenzaam zonder jou’).
PUNT Voor Meter, . Een punt zo plots. De richting kwijt.Het is zo ver. Het niet meer weten.De afstand is niet op te meten.Meter onze meeteenheid. Een punt zo hard. De tijdslimiet.Waar al die uren te bewaren?Het grote huis en al die jaren,jouw open armen, toegewijd. Een punt zo stil, zo zwart op wit.Maar daarin zit nu ook verborgen:de kleur, de danspassen van morgen,je zo charmante levenslied. Dit punt wordt tegelijkertijdde plaats voor nieuwe kinderdromen,daar waar de lijnen samenkomen.Een middelpunt. Het middelpunt. Voor altijd toch ons middelpunt. . Paul Bogaert
Mevrouw S. G. werd geboren op 24 september 1929 en overleed in wzc Klavertje Vier in Sint-Job-In-'t-Goor op 31 maart 2020 aan COVID-19. ‘Ze koos ervoor op haar 90 jaar geen bed op intensive care meer bezet te houden, maar haar laatste dagen in haar knusse kamer in het woonzorgcentrum te spenderen, waar het verplegend personeel er alles aan deed om het haar nog zo comfortabel mogelijk te maken. Eeuwige dank voor deze mensen.’
L’amour est un oiseau rebelle voor S. G., bonbonneke Bonpoes, gij zijt nog steeds een modelde ster ooit zo fel straalt zacht nu en ’t zingt als Carmen‘het koper ziet rood, het koper ziet geel’ en het zoemtwij zuchten en missen u zoals sneeuw op de maan kijk, bonneke Bonpoes, gij hebt nu engelenhaarhet valt nooit meer uit, een klok koekoekt zonder geluid’t kasteelparkje stil, wie voedert de eendjes, maar danhet operakoor, ’t is moeder, ze sjilpt weer Bizetzo zijt ge ontwaakt, een lotusbloem die zich ontvouwt hoor vader die speelt viool, zie de lichtjes van ’t Stadmaar wees gerust, gij zijt niemand tot last, op uw schootligt Gaby te slapen, poes die straks restjes krijgt vande rijstpap, mandala: vierkant in ’t midden, errondeen cirkel: veranda, zalig van restjes die soep ‘hoe is ’t met de poezen’ – Suske ziet vogels niet staanuw lievelingsmeesjes bellen aan d’hemelpoort aanwant – ‘poesje kom’ – met een kwinkslag zijt gij altijd thuisdus droom maar uw droom zo wit als de room van een soes bonbonneke poes Het Kapersnest, Noëlla Elpers i.s.m Peter Holvoet-Hanssen
Mijnheer JV werd geboren op 27 september 1930 en overleed in WZC Westervier in Brugge op 3 april aan de ziekte COVID-19. J was een energieke man met een passie voor sport en een optimistisch, eindeloos dankbaar hart.
wat je met armen aanvangen kan Voor JV, je glijdt in het water, helder als nieuwe ogen, een golf ademwaarin scherven licht zweven en om elkaar heen tuimelenals jongens, zie je het strekken van vingers, de draagkrachtvan schouders, het zich optrekkend lichaam één vloeiend stuk dan weer hijs je je omhoog, hoger wil je, van tak naar kruin naar berghoe daarboven de zon door de bladeren in duizend stukken breekttot het ruisen doorheen je oren je hoofd in kringt, je steekt je hand uittrekt je geliefden naar je toe, stuwt ze almaar hogertot je kan laten zien hoe de verte in stilte groet als een molen sta je in de wind en wijs je een richtinghet noorden ligt achter je, het zuiden voorop, kijk toch maarverder dan je denkt, met armen als wakkere wieken draai jeom je heen, hoe je van oost naar west je kompas hervindt je vingertoppen schenken aandacht als regen die de tuin doet bloeienwaar vrienden buitelen, nieuwe stemmen stilstaangroeien; een hand op een schouder, je bouwt een bedwaarin een hoofd zich neerlegt en droomtvan dieren, voettochten, kermispret hoe je zwaait naar iedereen die, en toen, en dan,kort geleden nog vanachter het raam, tot halsoverkopvoor het laatst zwaai je naar ons, bleef je maarzwaaien in deze brute lente, aldoor zwaaien,tot om de bocht. Astrid Haerens
Mijnheer L.L werd geboren op 24 juni 1932 te Brustem en overleed op dinsdagnacht 7 april 2020 te Geetbets. Hij was een hulpvaardige, warmhartige man die na zijn werk als ijzervlechter (wegenwerker) elke dag op het veld ging helpen. L. hield enorm van paarden. Op zaterdag nam hij zijn vrouw uit dansen, ze konden prachtig walsen.
PAARDENKRACHT Voor L.L., dit verdriet waar we mee zijn opgezadeldeen wild paard de donkere manen hangend in de halsdat we het niet kunnen temmen jij zal dat begrijpendieren laten zich niet – zo ook verdriet niet. onze borstkas vol briesende ademons hele hart om in te razen alle ruimte die het vraagtvoor het kan maar het zalvertragen. behoedzaamzullen we afstijgen,het aan de hand leiden, huiswaarts door de velden van al je kameradenomzoomd met balen stro, gekapte bietenboeren in het bloed zoals jij klopte:thuiskomen, wisselen van kleren, ijzer ruilen voor aarde. over al je wegen huiswaarts, veldbaantjesen autostraden, tweebaansvakken heen- en terugin de tijd naar de kermis nu kijk jij komt weer aan op de fiets en ’t is prijsjouw fonkelblik in dat spiegelpaleismama voor altijd de jouwe ja ze wandelt met ons meedoor erehagen van appelbomenbloesems strooiend over onze gebogen hoofden tot we thuiskomen, mossel-friet op tafel,schenken het paard een drinkbak Cristalde lichtjes in de living aan, een dancing op zaterdag zullen we om beurt met je dansen, papa,het paard op stal, wij in een trage wals,onze armen verstrengeld als vlechtwerk. Lotte Dodion
Mijnheer A.H. werd geboren op 4 april 1953 en overleed in WZC Spelthof te Binkom op 7 april 2020 aan de ziekte COVID-19. Het betreft een eenzame uitvaart. Een verpleegkundige van WZC Spelthof heeft, ondanks haar onmogelijke agenda, de tijd genomen om me te woord te staan, waarvoor uitdrukkelijke dank. A.H. was gek van voetbal en groot supporter van RSC Anderlecht.
FINALE
voor A.H.,
Het was Witte Donderdag toen ik je naam en foto kreeg.
Je glimlach deed me denken aan jongetjes
die met korte broekjes en een bal plezier schopten
op een geel gemaaid veld in een zomer van de jaren vijftig.
Toen wist ik nog niet hoeveel je van voetbal hield,
hoe je versierd met paarswit doorheen de dagen dribbelde.
Dat stelt me gerust. De langeafstandssupporter is immers
nooit eenzaam. Altijd juicht ergens iemand met hem mee.
Altijd was er de stem van de commentator die bezield
jouw kamer omtoverde tot een tribune vol gezelligheid.
Kameraden zwaaiden vlaggen, zongen liederen, klapten
mee in jouw maat. Na afloop smaakte het eten zo lekker.
Maar onze dagen kleurden treurig paars. Jouw geluk
werd schaars. De commentator zweeg, kameraden verdwenen
uit het zicht, eten was niet lekker meer. Je moest verplicht
in je kamer blijven waar niets meer was om naar uit te kijken.
Ons verlies was onvermijdelijk toen je buiten adem
van het veld werd gestuurd door de scheidsrechter.
Toch, vandaag ga je weer de grasmat op.
We hebben haar perfect gemaaid voor jouw finale.
Daar ga je!
midden
linksachter, linksvoor
midden, rechtsachter
over de witte lijn
nog verder
tot voorbij...
Geen scheidsrechter die dit spel nog stopt.
Sarah Michaux
Dit gedicht is opgedragen aan alle bewoners en bezorgers van het WZC Kapittelhof in Lommel.
KAPITTELHOF Hier leefden wij, gestrande engelen bijeen geregen eeuwen in krans keurig geparkeerd in hal en gang Op maat geserveerde zorg en brood en liefde, alles kwam hier vlotjesop gewoontegetrouwe wieltjes Als eb en vloed kusten de dagen ons vluchtig en wiegden onze geesten zoet Geduldig en geheugenloos als de zee wachtten wij op wegwijzende vriendenhandgeschreven brieven, heuglijk nieuwsen groeten van afgestane thuisfronten Een mens leert gaandeweg maar levenal vallen sommige vogels niet te kooien ach, ik denk dat we jullie gewoon missen ons huis, buren op de borrel, kerstdagen gebakken brood, de mezen, de postbode Alle jaren raken we kwijt, ontvielen ze ons als haren van lankmoedige kruinen Tot ook wij onze laatste bladeren lieten Zie, onze open handendie vroegen noch hoopten op dit gebed zonder een amen achter Onverhoopt kregen we meer dan we konden behappenhet ontnam Het Pand de adem Ik wilde alleen nog een woord van lof voor de verzorgers in dit schonen hof Het deert niet kinderen, leve julliehelderste licht bij mijn laatste zucht Mustafa Kör
Mijnheer W.K. werd geboren op 13.07.1929 en overleed in het ziekenhuis in Ieper op 31.03.2020 aan de ziekte COVID-19.
APPELBOMEN voor W.K., Hier zitten we dan, de stoelennetjes op de juiste afstandzeker anderhalve meter van elkaar ik denk aan de appelbomenin je boomgaard waar jij de laatstejaren van je leven doende was je maakte zakjes van vijf kilozette ze aan de kant van de wegeen doender, dat was je een leven lang, een boer met, natuurlijk,de voeten op de grond, en een hoofdwaarin op je negentigste misschien nog jongensdromen woeldenmaar dat je het geluk hebt aangeraaktis zeker, meer nog: het bleef zich maar verdubbelen, tot je dacht: ik bouween feestzaaltje zodat, als mijn hele familieeens wil samenkomen er toch zeker een feestzaaltje is! We zitten niet daar nu, maar hierin een lege zaal die vol is van verdrieten ik denk: wij zijn de appelbomen ruim geplant, met moeite reikenonze takken tot elkaar, maar ondergrondszijn onze wortels verbonden, wij zijn geaard wees gerust, opa,samen vormen wij een gaard Maud Vanhauwaert
Mevrouw A.B. werd geboren op 4 januari 1927 en overleed in Ieper op 10 april ten gevolge van een beroerte. Ze was huisvrouw en hield enorm van dansen. Aangezien de uitvaartplechtigheid in zeer intieme kring moet verlopen vanwege de richtlijnen rond COVID-19, is dit een bijdrage op vraag van haar kleinkinderen, hun afscheid vanop afstand.
Coda voor A.B., je zit in de keuken en kijkt naarde gewoonheid van de dingen:de klok, de stoel, het tafelbladwaarop handen rusten, ruw van gewassen levensvan uien snijden, vloeren boenenhet schaven aan de stemmen in dit huisdat je al jaren als een mantel omgeeftop de radio klinkt een lied, je humtterwijl je benen traag van links naar rechtszie je voor je hoe de zanger opkomt, rond zijn asdraait en draait, vergeet je de wortelshet wapperend wit, sta je op in het lichten danst buiten roeren de knotwilgen in de windhet dorp blijft liggen in haar stenen huid maar wij, in het duister vlakbij, kijken toehoe je je passen zetdartel buigt, tot slot je ogen sluit een laatste applaus geven wemet honderd zachte handen Astrid Haerens
Mijnheer RDS werd geboren op 26 augustus 1938 en overleed in WZC Meulenbroek te Hamme op 14 april 2020 aan de ziekte COVID-19. Hij had vier kinderen en zes kleinkinderen. Hij was ooit paracommando en bleef zijn hele leven trots op hun inzet in Congo in 1962 maar werd ook achtervolgd door wat hij had meegemaakt. Na zijn terugkeer opende hij een kruidenierszaak.
VOOR RDS Pipa, jouw laatste marstonenhebben we niet kunnen horen.Ook je laatste woordengingen voor ons verloren. We waren je al even kwijtmaar je grote glimlach blijft,je trek in zure appels, Cola Light,je zachte humor tot op ’t eind. Pipa, je hebt veel hards gezienop die moeilijke Congo-missies,en je grote hart ging sindsdiennaar je gezin en naar je passies. Je hield altijd van hondenen je kat was je beste vriendin.Je maakte lange fietstochten,dat hield de moed bij jou erin. Want soms, pipa, als je zweeg,was dat omdat je van het levenveel, maar lang niet alles kreeg.Jij echter hebt ons veel gegeven en zo houden we jou ook bij:gebogen over het snookerlaken,met hele kleine dingen blij,meester van de doe-het-zelf-taken. We klappen nu Radetzky met onze handen,met deze woorden willen we je schrijven:je hoeft niet meer naar verre landenom onze eeuwige held te blijven. Hilde Keteleer
Voor Johan dat jij ging terwijl de zon langzaam ondergingna een dag van hevig vuur, jijdie warmte schakelde tussen hen die vochtenmet hun schaduw, je grote warme hart datijs brak, geen deuren sloot dat jij ging terwijl ik met groene vingersvergeet mij nietjes binnen hun perken hieldonder mijn adem de eerste meiklokjes sidderdenhet voorzichtige sluipen van de poes begroetteen zij mij negeerde dat jij ging terwijl ik mijn hoof brak over het tapijtgevallen bloemen, met dichtgesnoerde keelbloem voor bloem aan een hart begonnog niet wist dat één ervanjouw naam zou dragen Yerna Van den Driessche
Mijnheer F.V. werd geboren in Aarschot op 18 oktober 1930 en overleed op 8 april 2020 te Leuven in wzc Remy ten gevolge van covid-19. Hij was diepgelovig, eigenzinnig en erg belezen, hield van de poëzie van Anton van Wilderode en was op het eind van zijn leven volledig doof.
Stille witte kamer Voor F.V., Jij bent voorbij en deze stad zal durenmet nog wat leegte in de straten hier en daarenkele buren die op hun balkons de allenigheid verjagenen iemand die een bed opmaakt in de stille witte kamerwaar je wereld kromp tot mondmaskers die je belettenom de lippen van je engelen te lezen. Hierna zijn er de maaltijden die je nu elders vierthet brood dat je weer breektmet al degenen die je opgewekt zult weerzienin de overtuiging dat er nimmer een vertrekken iszonder een zekere vorm van terugkeer. Hierna mogen de dagen niet worden omkranstdoor normaliteit zoals leraars die opdissenaan jongens van zeventienmet honger in hun zieldie in het leven willen bijten. Hierna plukken we bloemenuit ons haar, spoelen oude films terug en schrijvenBeethovenschriftjes vol met alleen onze kantvan gesprekken die we met jou blijven voeren. Jij bent voorbij en stil zijn de urenin die witte kamer ontdaan van je boeken. Je lamp werd gedoofd het is ochtenden teder de dag die voor eeuwig begint. Peter Mangel Schots
Mijnheer GV werd geboren op 10/5/1940 en overleed op 16/4/2020 in AZ Sint-Blasius te Dendermonde aan de ziekte COVID-19 Hij ontving een ereteken van de koning omwille van het redden van een in het water gevallen kind en staat bekend als iemand die zijn leven gaf voor wie hij graag zag.
OP ZIJN ZONDAGS voor G.V., Ik schrijf een gedicht voor de manmet de kam in de achterzak.Zijn haar ligt goed, zijn woorden ook,allemaal door dat kammetje dat een weerbarstige scheiding kamde.En dan allen toch gezellig bijeen.De zon zit goed, de koffie loopt.Daar zitten we, rond de tafel van de gekamde man die liefdevolde sprietjes regelt in het grasveld.Dribbelen maar, geluk met de bal.Daar gaan we dan, op de tribune, allemaal door het kammetje datpapieren uitvlooit, boodschappenlijstjes,hulproutes voor wie ze nodig heeft. De benen zijn goed, de fietstassen vol.Daar gaat hij, van deur tot deur, de man met de kam, die kleine kamdie al jarenlang wacht in zijn achterzak.Kapsels, reukwerk, garderobes,waterwegen, sluis naar sluis van de Schelde tot de Denderwaar hij dook als een redder,uit het water kroopmet kind en ereteken en nu tot aan de veermanen zijn laatste stroom,allemaal met dat kammetje. Ik schrijf dit gedicht voor de man met de kam.Ik kam mijn haar voor de dichter van het feest.Verjaardagsrijmpjes, letterpret,niets houdt hem ooit tegen, maar er is iets versdat hij niet leest. Lies Van Gasse
Voor B.L., je leven heeft zoveel veranderd, bomma,
zoals god wanneer je in hem geloofde,
of het gebak dat helaas yoghurt werd,
bescheiden maar troostend als gebed,
en je flat die hebben en houwen verloor
onderweg naar een rusthuis, tegen je zin,
een leven dat in de schaduw ging staan
van een zetel bij het raam
hier is je zakdoek, bomma, in mijn herinnering
wuif je ermee, als ik met mijn huilerige liefde
naar jou — en kijk, daar is je pientere giecheltje,
het laat de dagen galmen die je dood verslaan
terwijl ik zweef, bomma, als een schim dicht bij jou,
met alle zussen en kinderen en kleinkinderen
die je niet meer aan het zwijgen houden
bij het fiere wijntje tussen de glazen water
beloof me: laat de tijd niet verkoelen voor mij
maar houd hem warm, in de geurige verhalen
die je vertelde, zoals de beduimelde blaadjes
vol roddels die elkaar hartstochtelijk omhelzen
met beeldschone woorden, zonder elkaar
ooit in een waarheid te hebben ontmoet,
omdat het leven van anderen voor jou
een breiwerk was van mijmerende souvenirs
zoals slimme plots van Familie en Wittekerke
waar dialogen lijken op je rake opmerkingen,
terwijl je de steken een voor een liet vallen
en je mooie jurk zich verkreukeld afvraagt
hoe lang je haar nog verdragen zal
in je pronkzieke hang naar nieuwe kleren,
als de donkere hemel buiten, nu je slaapt,
in haar verlangen naar de zingende sterren
Bart Stouten
De heer M.R. werd in Komen geboren op 27 augustus 1932 en overleed in het A.Z. Delta Menen op 2 april 2020. Hij was een geliefde vader, grootvader en dorpsgenoot. Hij was één met de natuur en hij had voeling met de aarde. Het blad van de tabak droeg hij in zijn hart.
DE DERDE PLUK Voor M.R., De vroegte zoog je naar je land.Je las er in de ogen van de bomen,in de vliegpatronen van de vogels,in de lichaamstaal van bloemenaan de rand, er komt regen,er is wind op komst die snijden moet. De tabak was je leven. Geen plantdagen geen pluk ging zonder jou voorbij.Dan gunde jij de klok geen blik.De fanfare toeterde door jouwanneer de grote nerven van het bladals visgraten te drogen hingen. De zondag was je dag van god. Je zonomarmde iedereen en er was soepen kool, vlees en brood, koffie en gebakDan glom je in de ogen van je vrouw,tussen je zonen en hun kroost: gelukwas jou in hen weerspiegeld zien. De jaren schilderden je haren. Je begonte voelen dat je knieën had, een rug,maar toch draaiden de trappers olijk rond.Je moestuin werd je koninkrijk,de kevers kropen weg achter hun schild,prinsessenbonen lagen lachend in je hand. Toen brak de dodelijke lente aanin anderhalve-meter-afstandland.Dichtbij werd te riskant, een hoest klonkals een schot. Het huis werd je gevang.En jij begon hartstochtelijknaar zuurstof te verlangen tot het op was. Je vloog over de voorjaarsvelden weg.Je blikken hebben nog het prille groengestreeld, de beesten op het land.Je akkers heb je woordeloos begroet.Je had geen adem meer voor meeren je verdween. Wij missen je voorgoed. Peter Theunynck
Mijnheer A.V. werd geboren op 1 mei 1926 en overleed in Laeken op 8 april 2020 aan de ziekte COVID-19.
Kepie op rust
voor A.V.,
de bergpas leidt naar de plek
die we kennen van onze Zwitserse reizen
de chalet glanzend in de zon
mami en papi porto drinkend op het balkon
ik zie hem nog aandraven in zijn klompen
vloekend om de slakken in de moestuin
emmers vol appels in de armen, lachen in
overvloed om de familiegeest te voeden
de gezelligste agent op rust
nog steeds zou hij geen boetes schrijven
geen woede zou woekeren in zijn dagboeken
wel het verdriet dat in slakkenspoor sluipt over de bladen:
het laatste chocolaatje van Côte d’Or
het overhaaste afscheid van zijn zoetje
de ziekenhuiskamer, het koele verglijden
in quarantaine, het eenzame lijden
gewapend met bottinnen, wandelstok en kepie
nadert hij het einde van de berg
het verste punt dat je kan bereiken
prachtig uitkijken, besneeuwde bergtoppen
als ijsjes om aan te lekken
hij kijkt nog even achterom, knipoogt
klaar voor de hemelpoort, de laatste vlucht
houdt voor straks fier zijn politiekaart
als kortingskaart in de lucht
Carmien Michels
Dit gedicht werd geschreven voor woonzorgcentrum Akapella in Kapelle-op-den-Bos. Het is een eerbetoon aan het harde werk van het personeel en een steun voor alle bewoners.
Groepsverdriet: Akapella We tellen af tot troelmissen ingehaakte armenbang van samenzangde Marie Louiseligt. stil We tellen bloemblaadjeszeven anjers, zeven rozenen samen zo verdomd alleenhet isolement went niet Herinner je je de warme thuistateren aan tafelzitten in de tuin tussen torenhoge bomencultuur na ’t middaguurdingen doen, denken, delendie dwars-door-de-gangen-draversdie dagelijkse doe-dingendie dankbaar gedeelde momenten Weet je nog dat we samen atengoedgezinde gewoontevan gretig gedeelde verhalenEén tafel, één gezin Stenen schapen blaten al jarenwaar ook guitige geitjes grazenze kijken naar Karels kolossale kruikenkleinkinderen konden knuffelen, kuieren, klimmenontroerend goed verhalen vertellen, kleren verstellen nutellen we af tot troelmissen ingehaakte armenbang van samenzangde Marie Louiseligt. stil We tellen bloemblaadjeszeven anjers, zeven rozenen samen zo verdomd alleenhet isolement went niet Dubbel zo hard draven de dienstensamen dragen ze deze lastenmaar de onmacht knabbeltaan wankele benenwarmte wijkt voor wikkelsaan rakenmag nietmeer stil de zalen waar we samen zatenzichtbaar geschrokken, zijn wijterwijl tijd traag lijkt te tikkenknokken oude knokenteruggetrokken tegen dit MaarWe tellen af tot troelmissen ingehaakte armenbang van samenzangde Marie Louiseligt. stil We tellen bloemblaadjeszeven anjers, zeven rozenen samen zo verdomd alleenhet isolement went niet Rituelen delen zoals het strelen- afscheid nemen na de herfstwanneer één de winter inwandelde -wijken voor het welzijn van zij die blijvengelijk gemeenschappelijk groetenverdriet verteerd teder tussen vriendenterwijl het lijkt alsof we allen alleenalle leed legen uit de kruiken van verdriet Deze abondance zal niet blijveneerstdaags dragen we deze lasten tegaarwalsen we weervegen we de miserie van tafel Want We tellen af tot troelmissen ingehaakte armenbang van samenzangde Marie Louiseligt. stil We tellen bloemblaadjeszeven anjers, zeven rozenen samen zo verdomd alleenhet isolement went niet Nabij zijn zij die vrijwilligde dag opfleurenen het lukt om lief te lachensamen de dagen diep in de ogen te kijkenen zoveel warmte te zien Weldra voelen we elkaar weerraken we weer meer betrokkenin het nabij zijndrukken we elkander weer dicht aan onze borstraken we elkaar weer aanfilosoferen we weerover de waarde van samen-zijnleren we weer meer EnTellen we gehaalde slagen van troelhaken we armen inzingen we in de zalenvan ’s morgens vroeg tot ’s avonds laatis het leven mooilaten we de zon weer in ons hartdrinken we dos cervezasen we hebben dan weer even voor elkaaren we dansen, lachen, zingen,schateren tot we schuddensamen Philip Meersman
D. overleed op 62 jarige leeftijd aan kanker. Een half jaar gelden overleed zijn moeder aan dezelfde ziekte.Een mens van eenvoud, met een hart voor medemens en natuur.
Van deze dode geen slecht woord Voor D., De lente vernevelde nieuw leven in de luchten prikkelde al onze zinnen,de bijen zoemden er nog een schepje bovenop. Maar net toen de bloesems aan het raam kwamen kijkenen de zon almaar hoger de lucht in klomveranderde mijn grasgroene tuin in verdriet. In al je eenvoud ging jij dood. Plots stopte al het bloeien.Ik vind geen woorden voor de lente meer.Mijn leed leeft nu een eigen leven. Machteloos kijk ik toe hoe de bloemen verwelken,de lentekleuren verstuiven in wuivende vlammendie worden aangewakkerd door een ijzig vuur. Tot ik opnieuw zal wakker wordenen voelen dat jij leeft, in het goud vanhet gras, de bomen, de bloesems, de bloemen. Hun zaadjes zullen voor altijdjouw woorden en gebaren uitwaaien,elke lente opnieuw zal jij in ons verder groeien. Bart Aertgeerts
Mijnheer P. H. Geboren op 30/12/1931 en overleden te Tongeren op 27/04/2020. Een man van daden waar elk van zijn patiënten over kan meepraten. Een luisterend oor waar je geheimen aan kon toevertrouwen. Een fijne man met een mooie lach die harten deed verwarmen, lange afstanden legde hij af om bij ieder van zijn patiënten langs te gaan die hem nodig had. Groot of klein maakte niet uit.
Voor P. H. (rust in vrede) Alles smaakt nu bitterzoet.Iedereen die je liefhad wacht in stilte op jouw laatste afscheidsgroet.De wind fluisterend, een eeuwigdurend lied.Een verweesde blik op gezichten die verstilt kijken naar de leegte die je achterlaat.We gaan je aanwezigheid allemaal missen.Maar afscheid nemen doen wij alleen van het tastbare.Wij gaan je vanaf heden verder dragen in ons hart.Je lichaam nu ter ruste leggen, ja...Zodat je je geen zorgen meer moet maken om ons.Maar jou dragen we mee de rest van ons leven.Je glimlach bij je kleinkinderen, je fiere houding bij je kinderen, je trots bij je vrienden.Iedereen heeft wel iets van jou in zich die ze voor altijd zullen koesteren.Laat je nu maar meevoeren met wind en regen.Over velden en wegen tot je je bestemming bereikt.Verder dan het oog reikt en handen kunnen raken.Maar steeds dicht genoeg bij het plekje in ons hart.Want daar zullen wij je voor altijd blijven dragen. Nerkiz Sahin
Mijnheer en Mevrouw R.K. overleden in Antwerpen. Mevrouw K. werd begraven op 25 maart. Mijnheer K. werd gecremeerd op 8 april. Zij stierven aan de ziekte COVID-19 en laten twee dochters en vier kleinkinderen na.
Onmeetbaar Sommige dingen zijn onmeetbaar. Twee geliefden bijvoorbeeld,die buiten handbereik uit elkaar vallen.Elk apart een andere eeuwigheid in. De afstand tussen hun armen:het kwadraat van het omgekeerdevan een omhelzing. De woorden in hun laatste ademdie niemand mag horen. Het vacuümvan een veilige dood. De echo van steeds minder. Voorzichtig verzamel ik een zin en zegdat ook wij eeuwig moeten zijnen hier en nu en onmeetbaar zachtraak ik je aan. Stijn Vranken
Voor H.M., geboren op 18 maart 1927 in Overwinden, overleden op 17 april 2020 te Velm. Meester M. leerde de eerste generatie van vele dorpsfamilies schrijven en bleef zijn leven lang belangrijk in het gemeenschapsonderwijs. Hij was een verstandige en gevoelige man, die eerbied met een warm hart combineerde.
SCHOOLVOORBEELD IVoor meester M. om een kind groot te brengenis een dorp nodig zeggen zemaar dat zelfs het omgekeerde kandat één man elk kind, het hele dorpdraagt, groter maakt, dat toonde jij. Wie met lege handen nog zo vragendom letters verlegen, kreeg van jouA tot Z en telkens weer elk van henmet pen papier raakt, licht tussen de lijntjesjouw naam op, glanzend in schoonschrift. SCHOOLVOORBEELD II Voor Peter peter, dat volwassen wordenhet vraagt veel huiswerker is geen handboek voor maar jij maakte van de woonkamereen veilig proeflokaal waar wijlang na onze schooltijd nogonze vraagstukken konden delen jij gaf antwoorden maar oordeelde nieten dat wij nu samenzoveel warmte kunnen herhalenis dankzij het schoolvoorbeeld in huis dat vlinders blijven zolang je ze voedtje met fonkelende ogen je vrouween extra trui aandoet ja levenslang leren wij liefde Lotte Dodion
Mevrouw J.L. werd geboren op 18 maart 1929 en overleed in het Jan Yperman ziekenhuis te Ieper op 15 april 2020 aan de ziekte COVID-19. Ze was een opgewekte, leergierige vrouw die haar gezin en familie met liefde op de eerste plaats zette. Thuis op de boerderij bracht ze haar kinderen bij immer hartelijk te zijn. Voor de zondag had ze het heerlijkste koekenbrood of de fijnste biscuit gebakken. In de allerlaatste jaren van haar leven vergat ze alles weer, alleen met aanraking en je stem kon je haar de laatste maanden heel goed bereiken.
VUUR voor J.L.,komdoe het danuw handenge hebt ze altijd bijen uw mond en uw lippendie moet ge nooit zoeken komgeneer u nietsteek ze uit uw mouwenvertrek niet zonder zoengeef gul wat ge voor niets hebtge zult er deugd van hebben en druk nu eensuw voorhoofd tegen't mijne als ge wilten neurie nu een keer voelt ge 't?we trillen tezamenhoort ge 't?we zingen elkaar naals kringen in 't water we zijn smeulvuur's nachts in de stoof kom't is aan u nupakt u een stoelzet u bijen warm u tegaderaan al dat liefsvan mij Sylvie Marie
Mijnheer R. S. werd geboren op 13/01/1956 en overleed in het Stuivenbergziekenhuis in Antwerpen op 04/04/2020 aan de ziekte COVID-19 +. Hij was het boegbeeld van Antwerp Pride, een grootse vrije geest en een bijzonder geliefde rasacteur.
TANKBEURT voor R.S. Er moet een tankstation bestaanwaar men mentale zuurstof toegediend krijgt rechtstreeks inde hersenstam of inde hartspier. Het is. Het móet. Zo niet scheurt heel de mensheid stukaan messcherpe bekrompenheid, kortzichtigheid alom.Er staat geen Texacotijger ginds op de vlag, alleen een R vanravissant, raffinement, rasacteur, Rob. Wij kunnen echt niet andersdan het zo zien, Rob: jij werkt daar nu non-stop. Op kille selfservice rust er een strikt verbod. Jij en jij alleenlevert de geestelijke O2 aan de klanten.Soms met één handdruk of een blik die iemands wanhoopsonkruid al terugdringt. Of je gebruikt alleen je stem en men zou zweren dandat men even met Salieri uitAmadeus of met Charlotte uitCasa Valentina sprak. You gave yourself to your parts as to a lover,zo zou Vanessa Redgrave zeggen en dat is nog geringgeschat. Je tankklandizie ginder: fris gegroomde heren, cocktailobers, zweefpiloten, yuppies,sossen, m’en, v’s en x’en, leather boys, badmeesters, gays, straights, transen, hipsters, clandestienen, wereldburgers, dokwerkers, kaloten, poetsdames, Prideleden, chirurgen, roadies, zandstralers, Puccinifans.Onderscheid is voor jou alleen relevant als het de zon betreft versuseen discobal en dan nog. Wat daarover te zeggen valt, zeg je lieverdansend. Tevreden klanten betalen niet met euro’s voor een ademshot, noch metdollars, maar laten ingelepeldedogma’s achter in jouw handen, die je bijna allemaalplat knijpt, knisperend als kakkerlakken. Slechts enkelelaat je weer los, de wijde wereld in voor wie het vrije denken nog nietaandurft, nog niet kan. Als beloning voor een volle tankspaarkaart krijgt men goddankgeen dwaze sleutelhanger maar een hoogst indringend stukjeClaudius van je uit Hamlet: Take thy fair hour, Laertes. Time be thine. De klant is het ten slotte die vertrekt, niet omgekeerd. Hij of zij gaat heen,met een hernieuwde actieradius vanonverschrokkenheid. En al wie omkijkt ziet jou staan nogals bij wonder plots onder een bol van spinnend zilverlicht.Niet in het westen, niet in het oosten,niet in de teksten die je bracht, noch in de hoofden of de hartkamers vanmensen: nergens, nimmer, nooitgaat een discobalzononder. Ruth Lasters
voor J.D.W. Het is een gaveom niet te verdwalen in de loodgieterijvan een leven, van een hoofdom vier dochters met elkaar te rijmenen met jezelf Jij weet wat het isom door te gaan, te schaatsenvoet voor voet, zingendover het bevroren water te glijden Waar naartoe te fietsen, weet jeen waar van wegvoet voor voet op de pedalenzingend, wind op kop Huizen heb je verbondenhet water stroomtde kamers zijn warm Je pijlen hebben hun doel gevondenrusten waar je ons hebt aangeraaktons hebt gerijmd met wie we zijn, nu Glijd je zwaaiend met je armenvoet voor voet, zingendnaar ons toe Max Greyson
Mijnheer F. V. D. werd geboren op 18 oktober 1965 en overleed in AZ Sint-Jan te Brugge op 4 mei 2020.Hij was een ondernemer in hart en nieren. Stond steeds paraat voor een ander. Gekend als liefdevolle vader die zijn dochter Manon en haar moeder met de beste zorgen omringde. Hij was de man van het glas halfvol, een levensgenieter. Met een passie voor koken en een groot hart voor zijn medemens.
Mijnheer F. V. D. werd geboren op 18 oktober 1965 en overleed in AZ Sint-Jan te Brugge op 4 mei 2020.
Hij was een ondernemer in hart en nieren. Stond steeds paraat voor een ander. Gekend als liefdevolle vader die zijn dochter Manon en haar moeder met de beste zorgen omringde. Hij was de man van het glas halfvol, een levensgenieter. Met een passie voor koken en een groot hart voor zijn medemens.
JOUW HART Voor F. V. D. Als tranen konden wekkendan viel je nooit in slaapals droefheid kon doen levendan stond je hier weer voor ons. De glazen blijven staande lente mist zijn glansde keuken treurt in leegtede dag die zingt niet meer. Je dochter zoekt je opze spreekt van hoe je rondwaartin warmte en in waardigheidvoor al wie jou tot liefde is. Zij die je kennen zullen nooit vergetenhoe jouw handen de ander droegenhoe je gaf en zal blijven gevenzolang ons hoofd jouw hart herinnert. Nu dragen wij jouw eeuwig levenen heffen hier jouw lievelingsglaswe zoeken je niet langerin de kleuren van de lentewant je bent hier, naast ons zolang ons hoofdjouw hart herinnert. Amina Belorf
JOUW HART
Voor F. V. D.
Als tranen konden wekken
dan viel je nooit in slaap
als droefheid kon doen leven
dan stond je hier weer voor ons.
De glazen blijven staan
de lente mist zijn glans
de keuken treurt in leegte
de dag die zingt niet meer.
Je dochter zoekt je op
ze spreekt van hoe je rondwaart
voor al wie jou tot liefde is.
Zij die je kennen zullen nooit vergeten
hoe jouw handen de ander droegen
zolang ons hoofd jouw hart herinnert.
Nu dragen wij jouw eeuwig leven
en heffen hier jouw lievelingsglas
we zoeken je niet langer
in de kleuren van de lente
want je bent hier, naast ons
zolang ons hoofd
jouw hart herinnert.
C.B. overleed na een lange coma aan de ziekte COVID-19. Ze was een optimistische, sociale spring in ’t veld met een groot hart en een sterk doorzettingsvermogen.
C.B. overleed na een lange coma aan de ziekte COVID-19. Ze was een optimistische, sociale spring in ’t veld met een groot hart en een sterk doorzettingsvermogen.
Voor C.B. waken aan een bedonze lichamen rond het jouwehet wordt avond, de zon laagbrengt schaduwvormen de kamer binnen:lichamen van zoveel anderen zelfs in dit eenzaamste uurwil iedereen bij je blijven hangen om in de warmte van jouw ademals katten te soezen, met onze hoofdengeven we elkaar kopjes, laten ons loom likkendoor jouw levenslust, strijklicht dat de dingen aanraakt, met een glimlachtuitte jij je lippen en blies je je joie de vivreals een bries doorheen de dagen waarin de tijd soms opzwol, krompwaarin seizoenen verkleurden hoe je kan volhouden, wij almaarhopen op een heldere oogopslag het wordt nacht langzaam verdwijn jeterwijl je nog eens lacht ergens bolt een gordijn op een nieuwe maan wiegt in oude armen Astrid Haerens
Voor C.B.
waken aan een bed
onze lichamen rond het jouwe
het wordt avond, de zon laag
brengt schaduwvormen de kamer binnen:
lichamen van zoveel anderen
zelfs in dit eenzaamste uur
wil iedereen bij je blijven hangen
om in de warmte van jouw adem
als katten te soezen, met onze hoofden
geven we elkaar kopjes, laten ons loom likken
door jouw levenslust, strijklicht
dat de dingen aanraakt, met een glimlach
tuitte jij je lippen en blies je je joie de vivre
als een bries doorheen de dagen
waarin de tijd soms opzwol, kromp
waarin seizoenen verkleurden
hoe je kan volhouden, wij almaar
hopen op een heldere oogopslag
het wordt nacht
langzaam verdwijn je
terwijl je nog eens lacht
ergens bolt een gordijn op
een nieuwe maan wiegt in oude armen
De heer M.V werd geboren op 21 juli 1942 en overleed in het WZC De Meers te Waregem op 13 april 2020 aan de ziekte COVID-19. Hij was leerkracht Latijn en gaf ook ooit les aan Sylvie Marie. Hij was erg gepassioneerd voor zijn vak en troonde de laatstejaars altijd trots mee naar Italië. De laatste jaren van zijn leven ging zijn geheugen erg achteruit. Toen hij uit zijn appartementje weg moest, deed het afscheid van zijn boeken hem nog het meeste pijn.
De heer M.V werd geboren op 21 juli 1942 en overleed in het WZC De Meers te Waregem op 13 april 2020 aan de ziekte COVID-19. Hij was leerkracht Latijn en gaf ook ooit les aan Sylvie Marie. Hij was erg gepassioneerd voor zijn vak en troonde de laatstejaars altijd trots mee naar Italië. De laatste jaren van zijn leven ging zijn geheugen erg achteruit. Toen hij uit zijn appartementje weg moest, deed het afscheid van zijn boeken hem nog het meeste pijn.
ECHO
voor M.V.
je weet hoe de verhalen gaan, naar de overkant
neemt niemand wat mee, dus moest je eerst alles
kwijt. bladzij na bladzij je boeken, feit na feit
je kennis, mens na mens de kring rondom.
troost je ermee dat het beste relaas nooit
aan inkt went, liever nagalmt als ooit
een nimf dat deed en dat ook jij nu -
hoor: je stem
euh, zeg je, euh
en dan mijn naam.
oh, je handen dansen net als je vlag in italië,
daar sta je weer, piekfijn in pak, sierlijk je krijt,
klak zegt je tong, je dirigeert onze aandacht,
zucht hoofdschuddend: ah,
de jeugd van toen.
neen, er hoeft geen boom voor geveld,
wie je was, wat je deed, wordt doorverteld.
Sylvie Marie
M.V. werd in 2018 gediagnosticeerd met jongdementie en kreeg kort daarna een zware beroerte. Sindsdien leefde hij in Woonzorgcentrum St.-Carolus te Kortrijk.Op 9/05 overleed hij, de oorzaak is onbekend. M. werd 61 jaar. Hij was een rebel met een gouden hart.
M.V. werd in 2018 gediagnosticeerd met jongdementie en kreeg kort daarna een zware beroerte. Sindsdien leefde hij in Woonzorgcentrum St.-Carolus te Kortrijk.
Op 9/05 overleed hij, de oorzaak is onbekend. M. werd 61 jaar. Hij was een rebel met een gouden hart.
Rand voor M.V., zoals een zon achter wolkeneen vermoeden geeft van haar bestaanzo schemer jij door in mij:nooit laat je me alleenen wanneer ik koppig verder gazien jouw ogen hoe ik mijn stappen zetlangs smalle paden, slingerwegenjij kent de wispelturigheid van een wezenterwijl je vocht tegen orkanenmet keien in je zakkenverloor je tot slot de strijdtoch proeft jouw mond nog steedshet zoet in mij, spreekt je lachdoorheen mijn lippenloodst me als het trouwste dier door dag en landals ik je even niet meer vindsta ik op, kijk naar de luchtzie boven de neveleen gouden rand Astrid Haerens
Rand voor M.V.,
zoals een zon achter wolken
een vermoeden geeft van haar bestaan
zo schemer jij door in mij:
nooit laat je me alleen
en wanneer ik koppig verder ga
zien jouw ogen hoe ik mijn stappen zet
langs smalle paden, slingerwegen
jij kent de wispelturigheid van een wezen
terwijl je vocht tegen orkanen
met keien in je zakken
verloor je tot slot de strijd
toch proeft jouw mond nog steeds
het zoet in mij, spreekt je lach
doorheen mijn lippen
loodst me als het trouwste dier door dag en land
als ik je even niet meer vind
sta ik op, kijk naar de lucht
zie boven de nevel
een gouden rand
Mevrouw A.M. werd geboren in Heusden op 20 september 1958 en overleed op 16 mei 2020 in het AZG Sint-Augustinus in Wilrijk. Ze was al een hele tijd ziek, maar bleef tot op het laatste plannen maken.
Mevrouw A.M. werd geboren in Heusden op 20 september 1958 en overleed op 16 mei 2020 in het AZG Sint-Augustinus in Wilrijk. Ze was al een hele tijd ziek, maar bleef tot op het laatste plannen maken.
Als… Voor A.M., Als je dapper door het leven gaatzet je ook de laatste stappenwellicht vastberaden. Als je de dag plukt, reik jenaar iets dat je troostschenkt als de avond valt. Als je liefde plant als een boomzul je herinnerd wordentelkens als hij vruchten draagt. Peter Mangel Schots
Over het project
Geraakt door de Italiaanse beelden van Coronabegrafenissen zonder stoet en geïnspireerd door het project De Eenzame Uitvaart, vraagt Dichter des Vaderlands Carl Norac dichters uit Vlaanderen, Brussel en Wallonië uitvaartgedichten te schrijven voor mensen die overlijden aan het coronavirus. Gedichtenkrans // Fleurs de Funérailles wil nabestaanden de kans geven om afscheid te nemen met een persoonlijk gedicht. Op die manier hopen de dichters de speciale omstandigheden waarin uitvaarten deze dagen noodgedwongen moeten verlopen enigszins te kunnen verzachten. Het initiatief GEDICHTENKRANS // FLEURS DE FUNÉRAILLES wordt nationaal gedragen door alle partners van het project Dichter des Vaderlands. VONK & Zonen coördineert het project in Vlaanderen. In Brussel en Wallonië is de opvolging in handen van Les Midis de la Poésie en La Maison de la Poésie de Namur. Alle gedichten worden gepubliceerd op de website van Dichter des Vaderlands. Het is een tijdelijk project dat blijft lopen zolang daar nood aan is.
Dichter des Vaderlands is een literair initiatief van Poëziecentrum (Gent), La Maison de la Poésie et de la Langue française (Namen) en de literaire organisatie VONK & Zonen (Antwerpen), in samenwerking met Passa Porta (Brussel). Met dank aan de Nationale Loterij en haar spelers. Met de steun van het Cultureel samenwerkingsakkoord tussen de Vlaamse Gemeenschap en de Franse Gemeenschap.
